Kino. „Przepraszam, kochanie”: Autobiograficzna opowieść o uzdrowieniu i odporności

Coś się stało z Agnieszką. Nie zobaczymy tego: Eva Victor niczego nie pokazuje. Bez sensu. Widz doskonale wie, że w tych drzwiach, które widzimy zamykające się, w tym domu widzianym z zewnątrz i pogrążającym się w nocy, coś, owszem, się wydarzyło, że nie ma potrzeby inscenizować tego wprost.

Przepraszam, „Baby” to może skromny film. Taki jest jego wybór. Wszystko dzieje się poza ekranem. Wyobraźnia dopełnia reszty. Sugestia jest wystarczająca. Przemoc seksualna nie jest ani eksponowana, ani otoczona patosem. Zamiast tego: odrobina fantazji, burleski, lekkiej ironii. Dziwny dystans, który oddaje konsternację bohaterki Agnès – tej Agnès, która jest nieco stuknięta, wstrząśnięta czymś, co ją spotkało, ale nie ustaje w swoich działaniach.

Wszystko kręci się wokół tej nieco ekscentrycznej postaci, zagubionej, a jednak zdeterminowanej, by iść naprzód. Co więcej, to właśnie następstwa życia Agnès są w tej historii interesujące. Eva Victor nadaje Agnès ekspresyjną interpretację. Konsekwentna za kamerą, promienna przed nią, Eva Victor nie oddaje się bólowi ofiary ani załamaniu, które przyniosłoby zwycięstwo sprawcy. Przeciwstawia mu się w przypływie entuzjazmu, energii i empatii, tworząc świetlistą i imponującą kronikę przetrwania, odporności i odrodzenia, z wzlotami i upadkami, z odwagą, witalnością i życiem. Gdzie poruszane są również kwestie miłości i przyjaźni.

Dzięki swojemu sposobowi opowiadania historii urazów i traum, z pewną dozą dystansu i chłodnego humoru, promienna Eva Victor tworzy pełen życia film. To, co przytrafia się Agnès w filmie, przytrafiło się również jej, ofierze napaści seksualnej. To właśnie stąd bierze się rozbrajająca szczerość filmu „Sorry, Baby” , równie cenna jak surowe świadectwo.

Sorry, Baby w reżyserii Evy Victor w kinach od najbliższej środy, 23 lipca. Czas trwania: 1 godzina 44 minuty.